1920-1960

Á þessu tímabili jókst mjög þekking á og meðvitund um samkynhneigð og annars konar hinseginleika, bæði á Íslandi og erlendis, sem hafði ýmsar afleiðingar. Fólk gat í auknum mæli nálgast upplýsingar um kynferðismál í íslenskum bókum og tímaritum og einstaklingar sem löðuðust að sama kyni gátu samsamað sig sam- eða tvíkynhneigðri sjálfsmynd. Um leið varð þó fordæming og jaðarsetning hinsegin fólks og hinsegin kynverundar meira áberandi og áhrifameiri. Ásta Kristín Benediktsdóttir hefur t.d. bent á að opinber umræða um samkynhneigð meðal íslenskra karla jókst mjög upp úr 1950 og varð um leið mun grimmari og óvægnari.

Allt ofangreint átti frekar við um karla en konur þar sem umræða um og meðvitund um hinsegin kynverund snerist fyrst og fremst um þá. Lítið sem ekkert var opinberlega fjallað um íslenskar konur í þessu samhengi, sem líklega veitti hinsegin konum skjól að einhverju leyti í samanburði við hinsegin karla. Þó er ljóst er að í slíku andrúmslofti fer ýmislegt að vekja tortryggni sem áður þótti fullkomlega eðlilegt. Þetta gæti verið ein af orsökum þess að heimildir um hinsegin konur frá þessu tímabili eru að vissu leyti nokkuð frábrugðnar heimildum frá fyrri tímabilum. Eftir 1920 eru til dæmis fáar heimildir varðveittar um kvenkyns lífsförunauta og rómantísk sambönd kvenna. Ástæðan er ekki aðeins að þær hafi haft færri möguleika til að lifa þess konar lífi heldur er einnig ljóst að farið var að fela slík sambönd og allt það sem mögulega var hægt að tengja við samkynhneigð. Það sést t.d. á minningargreinum um konurnar sem um ræðir og augljósum eyðum í heimildum sem gefa til kynna að persónulegum skjölum hafi verið eytt. Þannig virðist tækifærum til að lifa hinsegin lífi fyrir nokkuð opnum tjöldum hafa fækkað á þessu tímabili.

Minni sýnileika kvenna í hinsegin samböndum á tímabilinu má einnig vafalaust að einhverju leyti rekja til aukinnar íhaldssemi í jafnréttismálum á þriðja áratug 20. aldar sem olli því m.a. að hugmyndir kvennahreyfingarinnar um sjálfstæði kvenna og þátttöku þeirra í opinberu lífi biðu talsverðan hnekki, eins og sagnfræðingurinn Sigríður Matthíasdóttir hefur rekið. (bls. 243–315)  Listir voru aftur á móti, líkt og á fyrri tímabilum, rými fyrir hinsegin ástir og hinsegin kynverund. Það má e.t.v. rekja til þess hversu alþjóðlegur listheimurinn var en hinseginleiki kvenna á þessu tímabili hafði sterk tengsl við útlönd sem buðu upp á möguleika sem voru síður til staðar á Íslandi.