1700-1800

Konur höfðu afar takmörkuð borgaraleg réttindi í íslenska sveitasamfélaginu á 18. og 19. öld. Þær stjórnuðu ekki fjármálum sínum sjálfar, þeim var meinað að taka þátt í stjórnmálum og höfðu takmarkaðan aðgang að menntun, eins og kemur t.d. fram í bókinni Ártöl og áfangar í sögu íslenskra kvenna (bls. 28–34, 144–148). Ennfremur bendir Vilhelm Vilhelmsson á að samfélagið og löggjöfin á þessum tíma gerði ráð fyrir að fólk væri ýmist giftar húsfreyjur eða húsbændur sem fóru fyrir sjálfstæðu búi (sem þó var í eigu og undir forræði eiginmanna) eða hjú í þjónustu húsráðenda. Hjúum var ekki ætlað að giftast eða eignast fjölskyldu. Eitthvað var um lausamenn, þ.e. vinnufólk sem réði sig ekki í fasta vist, en skilyrðin fyrir lausamennsku voru mjög ströng og hert enn frekar þegar banni við lausamennsku var formlega komið á árið 1783 (bls. 170–181).

Til eru ýmsar heimildir um konur sem féllu fyrir utan slík viðmið um kynhegðun og kynhlutverk og voru á skjön við það sem ætlast var til af þeim í þeim efnum; konur sem voru „of“ karlmannlegar eða hegðuðu sér ekki eins og konum sæmdi. Þær eru til vitnis um að hér og þar hafi verið rými fyrir hinsegin tilvist. Þær heimildir um hinseginleika kvenna frá 18. öld sem hér er fjallað um eru þó lítið annað en brot, oftast ekki meira en örfáar málsgreinar, sem greina frá einstaklingi eða hegðun sem vel má flokka sem hinsegin. Allt eru þetta heimildir frá þriðja aðila, yfirleitt karlmönnum sem þekktu viðkomandi konu ekki persónulega heldur skráðu niður frásagnir sem höfðu gengið í munnmælum um langt skeið. Það er ekki fyrr en undir lok 19. aldar að við rekumst á heimildir þar sem konur tjá sig um eigin kynverund og lýsa tilfinningum, upplifunum og löngunum, eða skorti á þeim.